De Armeense genocide

…  /  Nederland  /  Nederlandse pers  /  1924–1940  /  Armenië

Nieuwe Tilburgsche Courant, 25 juni 1928
Bron: Delpher

Armenië

Armenië, een nieuwe Staat

Lijdensgeschiedenis van het rampzaligste volk ter wereld

De Balkancorrespondent van de Limb. Koerier schrijft:

Er schijnt ten slotte toch eindelijk iets te komen van de plannen van Volkenbond en Internationaal Arbeidsbureau, om aan de Armeniërs het volk dat door de Turken en Koerden vroeger voortdurend vervolgd en afgeslacht werd, een eigen woonstee te geven. Met Frankrijk, dat er een deel van Syrië en den Libanon voor beschikbaar zal stellen, is reeds overleg gepleegd. De doeling is, dat daaruit mettertijd een zelfstandige Armenische staat zal groeien.

Op de eerste plaats moeten er 40.000 Armenische vluchtelingen, waarvan 12.000 handwerklieden en gestudeerden, de rest boeren, onderdak gebracht worden. Ze zullen koloniesgewijs gegroepeerd worden, voornamelijk in Noord-Syrië. Men is reeds begonnen met de overplaatsing van 7000 Armenische landbouwers, die tot dusver in onbeschrijflijke armoede en ellende op de velden van Alexandrette en Beyroet verbleven. Opmerkelijk is, dat deze koloniën, die in eigen arbeid hun bestaan moeten vinden, op den voet van een soort radenstelsel zullen georganiseerd worden. De kolonisten zullen nl. uit hun midden plaatselijke bestuurders kiezen: een voorzitter met drie assistenten en aan deze college, zal het geheele beheer: politie, financiën, administratie, enz. worden toevertrouwd. Ze zullen in hun geheel staan onder oppertoezicht van de Armenische "Controle der Vluchtelingen Commissie" wier leider Mozes Kaloestian is, de man die in 1921 den uittocht der Armeniërs uit Cyprus organiseerde.

Of deze nieuwe poging, om den Armeniërs eindelijk hun in de vredesverdragen beloofden eigen Staat te geven, ditmaal zal gelukken dan wel weer het lot ondergaan van vroegere plannen, moet worden afgewacht. Het oorspronkelijke plan: de Armeniërs samen te brengen in den zg. Armenischen Vrijstaat, de tot Sovjet-Rusland behoorende republiek Erivan, is onuitvoerbaar gebleken, daar ze te klein is en hoogstens voor de vestiging van 25000 menschen plaats bood. Een tweede plan was, de massa's onbehuisde Armeniërs naar Z.-Amerika over te brengen, maar ook daar kon slechts 'n deel ervan opgenomen worden en overigens ging 't toch niet aan, 'n geheel Europeesch volk over den Oceaan te sturen. Zoo is men dan gekomen tot het derde plan, hierboven omschreven.

In ieder geval moet er een oplossing gezocht worden, om eindelijk eens aan dit ras, waarvan nog slechts jammerlijke resten over zijn en dat tot de oudste Christenvolken der wereld behoort, 'n veilig en vreedzaam onderkomen verschaffen, waar deze taaie en levenskrachtige stammen opnieuw tot een natie kunnen uitgroeien.