Erkenning
De laatste decennia bestaat er een groeiende belangstelling voor de genocide op Armeniërs en andere christenen zoals Grieken, Assyriërs en Arameeërs.
Opgegraven overblijfselen van Armeense slachtoffers in de Syrische woestijn bij Deir ez-Zor. (Bron: Armenian Genocide Museum Institute, Armenië)
De genocide wordt categorisch ontkend door de Republiek Turkije, de opvolger van het Ottomaanse Rijk. Steeds als een nationale overheid of supranationale instelling een stap in de richting van formele erkenning wil zetten, dreigt de Turkse regering met forse diplomatieke en/of economische maatregelen om dit te voorkomen. In Turkije zelf zijn regelmatig mensen strafrechtelijk vervolgd die de genocide bespreekbaar wilden maken.
Ruim een eeuw na dato zorgt de structurele ontkenning van de Turkse overheid nog steeds voor veel onrust. Genocide is niet alleen het doden van mensen op basis van groepskenmerken, maar ook het vernietigen van hun gezamenlijke identiteit. Ontkenning is daarom de laatste stap in een genocidaal proces. Het belang van erkenning is niet alleen het bevestigen van historische feiten, maar bovenal de bevestiging van het bestaansrecht van slachtoffers en nabestaanden.
Formele erkenning ›››
Onder wetenschappers bestaat consensus dat er genocide is gepleegd op christelijke minderheden in het Ottomaanse Rijk. Diverse internationale organisaties, parlementen en staatshoofden hebben de genocide formeel erkend, waaronder de Nederlandse Tweede Kamer.
Lees verder ›››
Historische erkenning ›››
Na de Eerste Wereldoorlog was er wel degelijk erkenning voor wat toendertijd de vernietiging of verdelging van het Armeense volk heette. Het verdrag van Sèvres (1920) bijvoorbeeld beloofde een eigen staat en een tribunaal voor de berechting van de verantwoordelijken.
Lees verder ›››
